De saxofonist Colin Stetson is niet bang voor een beetje volume en transparantie in de uitvoeringen is ook niet altijd aanwezig. Dat is een keuze die hij maakt en dus een kwestie van smaak.
Vrijdagavond (9 september 2016) voerde hij in het Muziekgebouw een herinterpretatie uit
van de 3e symfonie van Górecki onder de naam Sorrow, a reimagining of Gorecki’s 3rd Symphony en de uitvoering was overeenkomstig
de opname die hij uitbracht (cd en vinyl): luid en niet transparant.
Persoonlijk vond ik het prachtig, maar mijn smaak is dat ik zeer kan genieten
van een brei van geluid. Als je daar niet van houdt had je een uur pech met
Colin Stetson afgelopen vrijdag.
Stetson is een virtuoze Amerikaanse (bas)saxofonist en bandleider in (free)jazz en extreme heavy metal met een geheel eigen
stijl en klank. In zijn muziek hoor je
veel minimal elementen en zijn speelstijl is doorspekt met de circulaire
ademhaling (zie voetnoot) die het hem mogelijk maakt te
spelen als een orgel. Hier twee
muziekvoorbeelden
- solo, Colin Stetson performs "Judges" on Q (met circulaire ademhaling)
- duet met viool: Colin Stetson and Sarah Neufeld - Moers Festival 2015
Voor wie de 3e symfonie
(1976) van Górecki niet kent, hier een voorbeeld (over Gorecki en de Poolse avant-garde
uit de jaren 60 van de vorige eeuw zal ik in een andere blog schrijven).
Góreckis 3e symfony is een
zeer gevoelig werk met canonische elementen en minimale tonale wisselingen, waardoor,
als deze optreden, deze een maximaal effect sorteren. De herinterpretatie van
Stetson blijft dichtbij het origineel, maar hij heeft gekozen voor een andere
klank (drie blazers, drie strijkers, twee gitaren, drums keyboard en
Moog-synthesizer) en heeft bovenal gekozen voor versterking en een mix waarin de
verschillende instrumenten niet altijd meer te onderscheiden zijn.
Live afgelopen vrijdag
was het volume nog hoger (soms pijnlijk) en het gebrek aan transparantie nog
extremer. Gezien de opname denk ik dat de uitvoering overeenkomstig was met Stetsons
ideeën, en persoonlijk vind ik de herinterpretatie zeer origineel.
Groot minpunt: het was
eenvoudigweg veel te hard. Het blijft een vanuit de popmuziek overgewaaid
misverstand dat harder beter is. Netjes onder de 100 decibel blijven maakt
evenveel indruk. Elke transparantie die er had kunnen zijn werd volledig weggevaagd.
