/Colin Stetson - Sorrow, a reimagining of Gorecki’s 3rd Symphony (recensie)/

De saxofonist Colin Stetson is niet bang voor een beetje volume en transparantie in de uitvoeringen is ook niet altijd aanwezig. Dat is een keuze die hij maakt en dus een kwestie van smaak. 

Vrijdagavond (9 september 2016) voerde hij in het Muziekgebouw een herinterpretatie uit van de 3e symfonie van Górecki onder de naam Sorrow, a reimagining of Gorecki’s 3rd Symphony en de uitvoering was overeenkomstig de opname die hij uitbracht (cd en vinyl): luid en niet transparant. 

Persoonlijk vond ik het prachtig, maar mijn smaak is dat ik zeer kan genieten van een brei van geluid. Als je daar niet van houdt had je een uur pech met Colin Stetson afgelopen vrijdag.

Stetson is een virtuoze Amerikaanse (bas)saxofonist en bandleider in (free)jazz en extreme heavy metal met een geheel eigen stijl en klank. In zijn muziek hoor je veel minimal elementen en zijn speelstijl is doorspekt met de circulaire ademhaling (zie voetnoot) die het hem mogelijk maakt te spelen als een orgel. Hier twee muziekvoorbeelden

• solo, Colin Stetson performs "Judges" on Q (met circulaire ademhaling)
• duet met viool: Colin Stetson and Sarah Neufeld - Moers Festival 2015

Voor wie de 3e symfonie (1976) van Górecki niet kent, hier een voorbeeld (over Gorecki en de Poolse avant-garde uit de jaren 60 van de vorige eeuw zal ik in een andere blog schrijven).

• Henryk Mikołaj Górecki - Symphony No. 3, Op. 36 (1976) 

Góreckis 3e symfony is een zeer gevoelig werk met canonische elementen en minimale tonale wisselingen, waardoor, als deze optreden, deze een maximaal effect sorteren. De herinterpretatie van Stetson blijft dichtbij het origineel, maar hij heeft gekozen voor een andere klank (drie blazers, drie strijkers, twee gitaren, drums keyboard en Moog-synthesizer) en heeft bovenal gekozen voor versterking en een mix waarin de verschillende instrumenten niet altijd meer te onderscheiden zijn.

Hier een opname:

• Colin Stetson 'SORROW' (full album audio) 

Live afgelopen vrijdag was het volume nog hoger (soms pijnlijk) en het gebrek aan transparantie nog extremer. Gezien de opname denk ik dat de uitvoering overeenkomstig was met Stetsons ideeën, en persoonlijk vind ik de herinterpretatie zeer origineel.

Groot minpunt: het was eenvoudigweg veel te hard. Het blijft een vanuit de popmuziek overgewaaid misverstand dat harder beter is. Netjes onder de 100 decibel blijven maakt evenveel indruk. Elke transparantie die er had kunnen zijn werd volledig weggevaagd.